Co wyróżnia zaburzenia i stany lękowe?

Uczucie duszności, zawroty głowy, łomotanie serca, zimny pot – to objawy napadu lęku. Są nawracające, trwają kilka bądź kilkanaście minut i pojawiają się bez żadnego wyraźnego powodu. Mocno utrudniają choremu funkcjonowanie i mogą je nawet uniemożliwiać. Wymagają leczenia. 

Pojęciem tym określa się wszystkie sytuacje, w których osoba doświadcza nieuzasadnionego lęku objawiającego się bardzo mocno wrażeniami somatycznymi (wspominanym wcześniej kołataniem serca, dusznościami, zawrotami głowy, poceniem). Ważne jest to, że napad paniki pojawia się nagle, nie jest możliwy do przewidzenia przez chorego i mimo tego, że trwa dość krótko, jest na tyle dużym szokiem i problemem, że chory zaczyna obawiać się nawrotu napadu.

Utrudnia to codzienne funkcjonowanie, bo osoba z napadami paniki, chcąc zrozumieć co się z nią dzieje, szuka przyczyn pojawiania się lęków i zaczyna przypisywać im konkretne przyczyny, po to, by móc ich uniknąć. Przykładowo, jeśli napad wydarzył się w miejscu pracy, zaczyna bać się, że to praca wywołuje napad i zaczyna unikać przychodzenia do biura.

Zobacz jak wygląda życie osoby z lękami.
Kliknij play poniżej.

Skąd biorą się napady lękowe?

Powstawanie napadów paniki nie jest do końca wyjaśnione. Psychiatria uznaje, że mogą mieć przyczyny biologiczne i psychologiczne. Niestety brak całkowitej pewności co do tego, co je wywołuje sprawia, że leczenie stanów lękowych jest trudne i wymaga łączenia wielu metod (najczęściej psychoterapii i farmakoterapii).

Rodzaje zaburzeń lękowych

Napady paniki zdarzają się w wielu różnych schorzeniach i trudnościach psychologicznych. Trzy najczęstsze sytuacje to:

Zaburzenia lękowe uogólnione

Uogólniony i uporczywy lęk, występujący niezależnie od okoliczności bądź sytuacji. Do najczęstszych objawów należą:

• drżenie
• pocenie się
• zawroty głowy
• przyśpieszone bicie serca
• uczucie zdenerwowania.

Pacjent boi się, że jego samego albo kogoś z jego bliskich spotka coś złego (nie jest to jednak jakaś konkretna obawa). Najczęściej osoba doświadczająca ataku boi się, że „coś się stanie” bądź obawia się utraty zdrowia, śmierci).

Najbardziej narażone na to schorzenie są kobiety, które doświadczają długotrwałej sytuacji stresowej. Przebieg schorzenia bywa różny, najczęściej jednak jest przewlekły, a nasilenie objawów zmienne. .

Zaburzenia depresyjno – lękowe

O tym zaburzeniu mówimy wtedy, kiedy obecne są zarówno objawy lęku jak i depresji nasilone w takim samym stopniu.

Osobowość lękliwa (unikająca)

Osoba chora koncentruje się mocno na byciu krytykowanym. Ma niskie poczuciem własnej wartości. Czuje się nieatrakcyjna, mało ważna, ma zaniżoną samoocenę. W sytuacjach społecznych często doświadczana uczucia napięcia i niepokoju. Źle czuje się wśród innych ludzi, nie lubi i nie chce uczestniczyć w spotkaniach z innymi.

Zaburzenie lękowe prowadzi do unikania innych osób oraz niechęci do interakcji a to wiąże się z ograniczeniem funkcjonowania społecznego i zawodowego.

Jak leczyć zaburzenia lękowe?

Przy łagodnych napadach lękowych wystarczająca może być psychoterapia (zwłaszcza nurty psychodynamiczny i psychoanalityczny), która pozwoli dotrzeć do źródeł problemu i je rozwiązać.

W cięższych stanach potrzebne jest leczenie farmakologiczne (lekarz psychiatria), które pozwoli zapanować nad objawami. Aby wyleczyć zaburzenia lękowe stosuje się w tych sytuacjach również psychoterapię.